Van 29 april tot 9 juni 2021, Trotter & amp; Sholer in Brooklyn, NY presenteert "I’ve Done Too Much Slithering, I’m Now Claiming Skies", een soloshow van Derek Weisberg. Dit evenement is een gelegenheid om terug te blikken op zeven jaar creatie waarin de kunstenaar een werk ontwikkelde dat bewoond werd door vragen over fragmentatie en reconstructie van het individu. Materialiteit vormt de kern van het werk van Weisberg, dat speciale aandacht besteedt aan littekens en breuken, evenals aan reparaties. Weisbergs maskers en sculpturen zijn gemaakt van scherven van eerder werk die hij verbrijzelde in een daad van creatieve vernietiging; evenzo zijn zijn collages samengesteld uit gevonden materialen en stukjes tekeningen die aanleiding geven tot onverwachte composities. Verschillende werken in de tentoonstelling zijn te vinden in de monografische catalogus Derek Weisberg. Maskers en Bergamasken uitgegeven door Editions Lord Byron in 2020.
Op het eerste gezicht kunnen de werken schokkend zijn, net als wezens die zijn gemaakt door een moderne Dr. Frankenstein. In plaats van terug te schrikken, reageert Weisberg met gevoel en zorg op zijn uitvindingen. Het vindt een zachte broosheid in het ruwe en geharde keramische materiaal. Het doe-het-zelfproces benadrukt de romantiek in de scheuren en breuken van de sculpturen en verwijst naar de groteske schoonheid van iets dat gebroken en onvolmaakt is. De lege ruimte in de kist van As She Appared in My Favorite Dream II geeft aan dat het werk evenzeer gaat over wat er niet is als over wat er is. Deze werken maken van het fysieke het soort psychische fragmentatie dat inherent is aan de menselijke ervaring. Door bewijs te leveren van fysieke vernietiging, presenteert Weisberg een gematerialiseerd beeld van catharsis en metamorfose.
De maskers van Weisberg hebben een meer minimalistische benadering, terwijl zijn grootschalige vrijstaande sculpturen meer uitgebreide composities bevatten. Dit maximalisme is terug te vinden in zijn collagewerken; Alchemy of Unexpected Meetings neemt 2D-elementen en combineert ze tot object / collage-hybriden. In deze stukken gebruikt Weisberg gevonden materialen en zijn eigen ontwerpen om ze weer om te zetten in iets geheel nieuws. Zijn toewijding aan beeldhouwkunst is duidelijk; elke collage heeft gewicht en de expliciete betekenis van geconstrueerd zijn.
Weisberg merkt op dat nadat iets is vernietigd, het niet volledig kan worden teruggegeven aan zijn vroegere zelf. Net als het schip van Theseus speelt Weisberg met het idee van finaliteit, maar doet geen poging tot identiteit of gelijkheid; in plaats daarvan ontstaan geheel nieuwe creaties, die de kijker eraan herinneren dat vernietiging een essentieel onderdeel van de schepping is. Voor Weisberg: “Het bestaan is een constante oefening in het verzamelen van munten. Door delen en stukjes van jezelf te verplaatsen, op te frissen en weg te gooien om iets nieuws te vormen. Deze transformatie, deze reconstructie is wat mij het meest interesseert. Samengesteld uit elementen uit eerdere werken, vertegenwoordigen deze figuren verleden ikken, gefragmenteerde verhalen en verhalen over verlies. Breekbaar en kwetsbaar zijn is een unieke menselijke conditie en iets dat ik continu onderzoek in mijn werk. Door de transfiguratie zijn de overblijfselen van mijn verleden veranderd, althans gedeeltelijk, waardoor er ruimte is voor genezing en groei.
"Ik heb te veel glibberig gedaan, ik claim nu luchten" speelt bij Trotter & amp; Sholer op Suffolk Street 168 tot 9 juni 2021.