Denis Monfleur, Les désaxés

Denis Monfleur. Les désaxés, Paris, Éditions Lord Byron, 2022

1e editie
Oplage van 300 exemplaren
Harde kaft, 21 x 29,7 cm, 152 blz.
Tweetalige Frans-Engelse editie
Vertaald uit het Frans door Antoine de Mautor
ISBN : 978-2-491901-35-6

Denis Monfleur. Les désaxés is de catalogus uitgegeven ter gelegenheid van de solotentoonstelling van de kunstenaar van 1 juli tot 2 oktober 2022 in Bagnoles-de-l'Orne (FR) in het kader van "Un été ornais contemporain" georganiseerd door het Fonds départemental d'art contemporain de l'Orne onder leiding van Pierrick Bigot. Het bevat voorwoorden van Christophe de Balorre, Arnaud Boulanger en Pauline Vollais, alsmede teksten van Eric Darragon en Eric Vuillard.

Denis Monfleur, geboren op 14 december 1962 in Périgueux, woont en werkt in Fontenay-sous-Bois en de Dordogne. Als jonge man heeft hij het modelleren verlaten voor het steenhouwen, een moeilijke techniek waarbij, zo zegt hij, "geen berouw mogelijk is". De totale overgang naar graniet zal verscheidene jaren in beslag nemen. In het begin is zijn artistieke woordenschat duidelijk figuratief: de mens staat centraal in zijn werk, maar met een universele en niet individuele dimensie (het zijn geen "portretten"). In de loop van de tijd verrijkte hij zijn technieken (spiegelglans afgewisseld met matte delen, polychromie), diversifieerde hij zijn materialen door te neigen naar steeds hardere stenen (basalt, basaltorgels, vulkanische lava, dioriet...), benaderde hij monumentale beeldhouwwerken of reeksen van werken in uitvoering - waaronder Individus, dat bijna 300 verschillende personages in lava van Mont-Dore op eenzelfde sokkel samenbrengt -, introduceerde hij de polychrome emaillering... Eind 2019 creëert hij de "rocailles", waar een veelheid van steenfragmenten die aan het werk zijn toegevoegd een soort overmodellering vormen. In 2020 zal hij samenwerken met choreografe/danseres Anne-Sophie Lancelin, die een rotsmasker zal dragen voor een van zijn creaties. Het werk van Denis Monfleur is het voorwerp geweest van verschillende openbare aankopen en institutionele opdrachten, en is opgenomen in een groot aantal particuliere collecties in Frankrijk en in het buitenland (Duitsland, Argentinië, België, Colombia, British Columbia, Verenigde Staten, Nederland, Québec, Verenigd Koninkrijk en Uruguay). Sinds 2010 wordt hij vertegenwoordigd door de Claude Bernard Gallery. In 2016 werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Kunsten en Letteren.

Eric Darragon is een oud-leerling van André Chastel en een oud-bewoner van de Villa Médicis (1971-1973). Voordien doceerde hij aan de Université Paris-X Nanterre en aan de Université François-Rabelais te Tours. Momenteel emeritus hoogleraar kunstgeschiedenis aan de Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne, voormalig directeur van het Centre de recherche histoire culturelle et sociale de l'art (EA 4100) en van het Centre inter-universitaire de recherche en art contemporain (CIRHAC), is hij lid van de redactieraad van de tijdschriften Critique d'art en Perspective.

Éric Vuillard, geboren in 1968 in Lyon, is een schrijver en filmmaker die bekend staat om zijn historische verhalen. Hij heeft twee films geregisseerd, L'homme qui marche en Mateo Falcone. Hij is de auteur van Conquistadors, bekroond met de Grand prix littéraire du Web - speciale vermelding van de jury 2009 en de Ignatius J. Reilly Prijs 2010. Hij ontving de Franz-Hessel Prijs 2012 en de Valery-Larbaud Prijs 2013 voor twee verhalen gepubliceerd door Actes Sud, La bataille d'Occident en Congo, evenals de Joseph-Kessel Prijs 2015 voor Tristesse de la terre, de Alexandre Viallate Prijs voor 14 juillet en de Goncourt Prijs 2017 voor L'ordre du jour.